Sakdithach Chamamahutthana (OIEP2022)

@Oxford @Alia'zz ก่อนที่ความรู้สึกจะค่อย ๆ เลือนรางไปตามกาลเวลา ผมในฐานะหัวโจก 555 ขออนุญาตกล่าวขอบคุณโครงการฯ ที่ได้กรุณาจัดกิจกรรมต่าง ๆ นี้ขึ้น เพื่อให้ผู้เข้าร่วมโครงการทุกท่านได้ลองไปใช้ชีวิตในต่างประเทศ ตลอดจนได้เรียนภาษาและแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมร่วมกับผู้เรียนชาติอื่น ๆ ทั้งนี้พวกเราต่างย่อมทราบกันดีว่า ครั้งนี้เป็นการจัดโครงการดังกล่าวครั้งแรก อันอาจเป็นผลให้เกิดอุปสรรคและความไม่สะดวกหลายประการอยู่ แต่อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างก็ได้สำเร็จลุล่วงไปแล้ว ผมจึงเชื่อและคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่า คณะผู้ดำเนินโครงการฯ จะนำข้อปรับปรุงต่าง ๆ ไปพัฒนาโครงการที่ดีนี้ให้ดียิ่งขึ้นไป ขอขอบพระคุณครับ

ผมถึงที่พักได้นานพอสมควรแล้ว แต่ก็นอนไม่หลับ ทั้งนี้โดยส่วนตัว ผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเอง jetlag เพียงแต่รู้สึกว่ายังไม่ชิน เนื่องจากโดยปกติเมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน ผมจะต้องมีคู่หู @BenN ไปโรงเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เข้านอนพร้อมกัน วันนี้กลับมาใช้ชีวิตคนเดียว ทำให้รู้สึกแปลกไปจากเดิมนิดหน่อย นอกจากนี้ ธรรมดาแล้ว ผมก็จะต้องมีเพื่อนบ้าน @Suwat N. ที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรก็ตัวติดกัน แวะเวียนมาเยี่ยมกัน แต่วันนี้กลับมาที่ไทย ไม่มีสิ่งเหล่านั้นแล้ว ทำให้ผมรู้สึกเศร้าใจแบบบอกไม่ถูก... นอกจากเรื่องต้องอำลาโฮสต์แล้ว การต้องกล่าวคำลาสองคนนี้ก็เป็นอีกสิ่งที่ทำให้ผมกลั้นน้ำไว้ไม่อยู่

เมื่อไปโรงเรียน ผมก็จะต้องพบคุณลูกสาว @bread ซึ่งผมมักจะแซวเรื่องตุ๊กตาแมวของเธออยู่เป็นประจำ ถัดมาก็คือ น้องไอซ์ @iceeeeeeyey และน้องมินต์ @Mint ซึ่งทั้งสามคนมักมาโรงเรียนแต่เช้าและไปไหนมาไหนพร้อมกันเสมอ ที่พบกันบ่อย ๆ อีกก็คือ หญิงพลอย @Ploy ซึ่งเป็นเพื่อนคนแรกสำหรับผมในโครงการนี้ รวมถึงหญิงเจน @Genesiz(Jane) เพื่อนร่วมเดินทางที่ได้ที่นั่งบนเครื่องบินข้างกันตลอดไม่ว่าจะรอบไหน ผมยังได้พบคุณอาฟนัน @IZnan และคุณฟัต @fat ซึ่งเรามักจะใช้เวลาส่วนใหญ่คุยกันเรื่องการเรียนต่อในระดับ ป.ตรี ผมยังได้เจอคุณอเล็กซ์ @lexo คุณกร @korn คุณออย @SY ซึ่งแม้ว่าเราจะคุยกันไม่บ่อยนัก แต่ก็ไม่มีวันไหนที่จะไม่ได้ทักทายกัน รวมถึงผมยังได้พบพี่ ๆ พี่สาดารา @Sadara พี่อามานี @Amani พี่นีน่า @Nina และพี่นูอานี @Nur-ainee ซึ่งเราต่างได้ทักทายกันอยู่บ่อย ๆ และพี่ ๆ ก็ต่างให้ความเมตตาต่อผมเสมอ

เพราะฉะนั้น สำหรับผมนั้น เหนือไปกว่าการขอบคุณโครงการแล้ว ผมขอขอบพระคุณผู้เข้าร่วมโครงการทุก ๆ ท่านที่ทำให้โครงการนี้ดำเนินไปได้อย่างสมบูรณ์ อย่างน้อยก็ทำให้ความทรงจำอันดีของผมเกี่ยวกับประเทศอังกฤษเป็นภาพจำที่บริบูรณ์ ถ้าไม่มีผู้เข้าร่วมโครงการที่น่ารักเช่นพี่ ๆ น้อง ๆ ทุกท่าน สำหรับผมแล้ว การมาออกซฟอร์ดในครั้งนี้อาจจะไม่มีสีสันเลยก็ได้ ผมรู้สึกรัก เคารพ ห่วงใย และดีใจที่ได้เจอทุก ๆ ท่านนะครับ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณเบน @BenN ผู้เป็นคู่หูและน้องชายที่แสนดี ที่แสนเยี่ยม ที่เป็นเลิศที่สุด ถ้าไม่มีเขา ผมนึกไม่ออกเลยว่า ผมจะใช้ชีวิตอยู่ในออกซฟอร์ดได้อย่างไรถึง 2 สัปดาห์ รวมถึงพี่สุวัฒน์ @Suwat N. เพื่อนบ้านและพี่ชายที่แสนอบอุ่น ขอบพระคุณที่ทั้งคู่อยู่เคียงข้างและให้การช่วยเหลือผมเสมอมา

ขอบพระคุณไปยังผู้ปกครองทุกท่านในโครงการฯ ด้วยนะครับ ที่ให้ความเมตตาต่อผมอย่างสูง หลาย ๆ ท่านได้ส่งข้อความมาแนะนำและบอกเล่าข้อมูลดี ๆ ให้ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อผมและเพื่อน ๆ อย่างยิ่งครับ อีกทั้งต้องขอบพระคุณไปยัง Khun Ben, Khun Kim และที่ขาดเสียไม่ได้เลยก็ คือ โฮสต์ สำหรับผมและคุณเบนซึ่งอยู่กับโฮสต์ครอบครัวเดียวกัน พวกเราซาบซึ้งในการดูแลที่ดีเยี่ยมอย่างที่สุด พวกท่านเรียกผมและคุณเบนว่า “ลูกชาย” (my sons) และปฏิบัติต่อพวกเราอย่างที่พวกเราเป็นลูกชายโดยแท้ ทั้งนี้ยังให้ความเอื้อเฟื้อไปยังนักเรียนคนอื่นด้วย เช่น พี่สุวัฒน์ ผู้เป็นเพื่อนบ้าน ก็มักได้รับคำเชิญให้มาทานข้าว หรือได้รับข้าวเที่ยงเป็นของฝากอยู่ประจำ วันหน้าถ้าได้กลับไปอังกฤษอีกคงมีโอกาสแสดงกตเวทิตาต่อพวกท่านบ้าง

อาจเป็นข้อความยาว ๆ ซึ่งเหมาะกับคนเยอะ ๆ แบบผม 555 แต่ผมก็อยากแบ่งปันความรู้สึกดี ๆ นี้ให้แด่ทุกท่านครับ ก่อนที่ความรู้สึกตื่นเต้น ตื่นตา ตื่นใจเหล่านี้จะค่อย ๆ ลบเลือนไป แต่อย่างไรก็ตาม หากเมื่อใดได้พูดถึงเรื่องเหล่านี้อีกครั้ง เชื่อว่า ความทรงจำ ความอบอุ่น รอยยิ้ม และไมตรีที่พวกเรามีต่อกันนั้นจะยังคงปรากฏงดงามอยู่เสมอไป

ขอให้ความสุขสวัสดีโปรดมีแด่ท่านทุกเมื่อนะครับ และหวังว่าเราจะได้พบกันอีก... ด้วยความรักและความปรารถนาดีอย่างจริงใจครับ สวัสดีครับ

จาก // อาจารย์เเชมป์